Πάλλομαι κι εγώ σαν τα όνειρα και τους εφιάλτες,

κλυδωνίζομαι σε ένα αιώνιο Τώρα, έναν ελαστικό χρόνο

που διαπερνά τις χιλιετίες,

ωστόσο, τόσο πεπερασμένο,

όσο ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν.

"Ένα φως που αποφάσισε να μεταμφιεστεί για να παίξει κρυφτό και κυνηγητό με τον εαυτό του"

έτσι μου είπε ο άνεμος μουρμουρίζοντας στα φύλλα.

"Μπορείς να το χαρείς το παιχνίδι" μου είπε.

Εγώ όμως θλίβομαι που δεν νιώθω το φως.

"Μα είσαι Φως" τραγουδούν τα αηδόνια.

Και οι μέρες συνωστίζονται περιμένοντας να τις απελευθερώσω από το αέναο αργόσυρτο ποδοβολητό τους...

Περιμένουν να τις θέσω εκτός υπηρεσίας,

να τις κάνω πουλιά για να πετάξουν...

Αλλά ακόμη αναποφάσιστη είμαι

ακόμη κλυδωνίζομαι σ΄ένα αιώνιο τώρα, σε έναν ελαστικό χρόνο

που ουσιαστικά δεν υπάρχει

γιατί εγώ τον ορίζω

και περιμένει υπομονετικά να τον εκμηδενίσω

για να απελευθερωθεί στο Φως.

Τελικά,

σε ποιό θαύμα ζω που εγώ ορίζω χωρίς να το καταλαβαίνω;

Ποιά είμαι;

Απλά Είμαι. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!

Και όλα απελευθερώθηκαν και έγιναν ΦΩΣ!!!!!!!!!!!!!