Κοίταξε τον Χρυσό Ήλιο και σκέψου

Είναι ο Ήλιος αδύναμος; 

Είναι ο Ήλιος αβέβαιος; 

Είναι ο Ήλιος λειψός;

Ο Ήλιος είναι Φως που εκτοξεύεται με δυνάμεις και ταχύτητες ασύλληπτες

Ο Ήλιος δεν ομφαλοσκοπεί, δεν αυτοπεριορίζεται δεν εντροπιάζει.

Ο Ήλιος Είναι! Μεγάλος, Δυνατός, Σίγουρος...ΕΙΝΑΙ

Η Δύναμη των Εκρήξεών του δεν τον αγγίζει γιατί ΕΙΝΑΙ

Η Εκτίναξη Ωστικών Κυμάτων Ύλης και Αερίων δεν τον αποπροσανατολίζει γιατί γνωρίζει ότι η  Δύναμη   εκπέμπεται ανεμπόδιστα και ότι το Σύμπαν είναι μεγαλύτερο και σοφότερο από αυτόν για να φροντίσει τους άλλους πλανήτες γύρω του.

Ο Ήλιος δεν αμφιβάλει για το σωστό του ΕΙΝΑΙ του.

Ο Ήλιος ξέρει. Ο Ήλιος ΕΙΝΑΙ.

Δεν έχει ενοχές ή αμφιβολίες για το αν η θερμότητά του καταστρέψει, γιατί γνωρίζει ότι οι άνθρωποι θα προσαρμοστούν σε αυτόν.

Ο Ήλιος δεν καταργείται γιατί είναι Ζωογόνο Φως.

Μη Φοβάσαι τη Δύναμή σου.

Μην κατακρίνεις αυτό που ΕΙΣΑΙ. Ό,τι είσαι σου δόθηκε με Αγάπη και Σοφία από τον Πατέρα. ΑΥΤΟΣ γνωρίζει τις παραμέτρους.

Μην κλυδωνίζεσαι από την ωστικότητα της φωτεινότητάς σου. 

Αποδέξου το Χάρισμα, αποδέξου το Φως σου και πορεύσου.

Σε αυτό το μοναδικό ταξίδι, χαίρε και σκόρπισε το Φως σου με Χαρά, Πάθος και Ενθουσιασμό! 

Όλα είναι σε Τέλεια Ισορροπία!

Μικρά αστέρια σπινθηρίζουν στην πάχνη της ουράνιας αγκαλιάς

στέλνοντας ευχές και καλέσματα

στα μυρωμένα αυτιά των ψυχών

που ονειρεύονται την αφύπνιση

καθώς οι άγγελοι μεταφέρουν με τις άρπες τους

τις ευλογίες του Πατέρα και της Μητέρας

που προσμένουν γλυκά την επιστροφή τους.

Κρυστάλλινες προσευχές και ευχολόγια

αγκαλιάζουν τρυφερά τις αύρες των ανθρώπων

προσδίδοντας θεϊκά φιλιά και ουράνια θαλπωρή

στις αντίξοες στιγμές της προσωρινότητας.

Οι δίνες των κόσμων τραγουδούν 

τις αρχέγονες ιστορίες των παιδιών του Ενός

εξιστορώντας το χθες,

υμνολογώντας το Τώρα και το Πάντα,

περίτεχνα υφασμένες στον αστραφτερό χιτώνα 

της Πανέμορφης Μητέρας

που γνωρίζει τους πόθους, τις οδύνες και τους λυγμούς των παιδιών της,

και με κάθε της διαμαντένιο δάκρυ

ξεπλένει όλη την αντίθεση

και την αναγεννά

με κάθε της ανάσα

με κάθε της χάδι

θεραπεύει τις πληγές, τις δυστυχίες, τις συμφορές

και φέρνει τη μυρωδάτη Άνοιξη,

την τρυφερή ολόφρεσκια αυγή.

Το Σύμπαν σιωπά στο Μεγαλείο Της.

Και Αυτή κρυσταλλικά τραγουδά τις ιστορίες Του...

στην Αιωνιότητα...

Κάπου στο "τώρα" και το "εδώ"

ακινητοποιώ το χρόνο.

Με το αιθερικό μου νυστέρι χαράζω Πύλη στη στιγμή...

Παραμερίζω το πέπλο της Ίσιδας

και ανοίγομαι στην απεραντοσύνη της Μητέρας Θεάς.

Κολυμπώ στο βυθό της Αγάπης και της Γλυκύτητάς Της

στους πλουμιστούς παφλασμούς Της σεργιανίζω νωχελικά

επιτρέποντας στο βλέμμα μου να χαϊδέψει τους κρυμμένους θησαυρούς

τα μαργαριτάρια Της δίπλα στα κρυστάλλινα κοράλλια

τα ζαφείρια κρυμμένα στις κόχες παράξενων φυτών...

και οι ήχοι Της απόκοσμοι, τόσο πρωτογενώς οικείοι,

σαν τρυφερό νανούρισμα

σαν κρυστάλλινο αντήχησμα ουράνιας Άρπας,

αγκαλιάζουν την ψυχη μου που κουρνιάζει σαν παιδί στην ζεστή αγκαλιά Της,

και ξεκουράζεται

αποσύρεται από την κίνηση και το θόρυβο της Μεγάλης Εξερεύνησης

αδειάζει τις μνήμες

παραδίδει στη Μητέρα κάθε έγνοια, κάθε αγκάθι, κάθε "μα"...

Φως που λιώνει και χύνεται στον Λαμπερό Ευωδιαστό Ωκεανό της Αγάπης Της.

Επιστρέφει στο σημείο Μηδέν.

Ενώνεται με την Πηγή.

Αναδιπλώνεται. Αναμορφώνεται.

Μέχρι να ξυπνήσει πάλι...

Ανοίγει τα φωτεινά της μάτια στο γλυκό χαμόγελο της Μητέρας.

Την αποχαιρετά με ένα γλυκό φιλί.

Και επιστρέφει στο Τώρα...

για να συνεχίσει να διαγράφει τροχιές στους κόσμους...

Πού θα πας τώρα που πέρασες την πόρτα; 

Θα την κλείσεις πίσω σου; 

Τι την κοιτάς που χάσκει μισόκλειστη; 

Την διάβηκες. 

Μη διστάσεις.

Ο χρόνος της τελείωσε. 

Μην αφήνεις τις αδηφάγες σκεπτομορφές να σε εξαπατήσουν με την αμφίεσή τους.

Ξέρεις ότι είναι ψέμα.

Κάτω από αυτές κρύβονται θανατηφόρες παγίδες.

Γύρνα της την πλάτη και θα κλείσει.

Και τότε, στο κενό της αβύσσου που ισορροπείς 

θα ανοιχτεί νέα, φωτεινή, αναβαθμισμένη Πύλη.

Γιατί το μάθημα το ολοκλήρωσες.

Και συνεχίζεις.

Γιατί στο μονοπάτι σου πολλές ευωδιές σε περιμένουν

πολλά λουλούδια σε προδοκούν

και το Φως σου χαμογελά.

Ξεδίπλωσε τα πέταλα της κρυστάλλινης ψυχής σου.

Άνοιξε τα φτερά της θεϊκής σου καταγωγής.

Όλη η Ομορφιά, η Αφθονία, η Ευτυχία σου ανήκουν.

Μην τις αρνείσαι πια! Μην στερείς από εσένα τον Έρωτα της Ύπαρξης.

Η Χαρά είναι η πραγματική σου φύση!

Επέτρεψέ της να σε κατακλύσει...

Πάλλομαι κι εγώ σαν τα όνειρα και τους εφιάλτες,

κλυδωνίζομαι σε ένα αιώνιο Τώρα, έναν ελαστικό χρόνο

που διαπερνά τις χιλιετίες,

ωστόσο, τόσο πεπερασμένο,

όσο ένας κόκκος άμμου στο σύμπαν.

"Ένα φως που αποφάσισε να μεταμφιεστεί για να παίξει κρυφτό και κυνηγητό με τον εαυτό του"

έτσι μου είπε ο άνεμος μουρμουρίζοντας στα φύλλα.

"Μπορείς να το χαρείς το παιχνίδι" μου είπε.

Εγώ όμως θλίβομαι που δεν νιώθω το φως.

"Μα είσαι Φως" τραγουδούν τα αηδόνια.

Και οι μέρες συνωστίζονται περιμένοντας να τις απελευθερώσω από το αέναο αργόσυρτο ποδοβολητό τους...

Περιμένουν να τις θέσω εκτός υπηρεσίας,

να τις κάνω πουλιά για να πετάξουν...

Αλλά ακόμη αναποφάσιστη είμαι

ακόμη κλυδωνίζομαι σ΄ένα αιώνιο τώρα, σε έναν ελαστικό χρόνο

που ουσιαστικά δεν υπάρχει

γιατί εγώ τον ορίζω

και περιμένει υπομονετικά να τον εκμηδενίσω

για να απελευθερωθεί στο Φως.

Τελικά,

σε ποιό θαύμα ζω που εγώ ορίζω χωρίς να το καταλαβαίνω;

Ποιά είμαι;

Απλά Είμαι. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!

Και όλα απελευθερώθηκαν και έγιναν ΦΩΣ!!!!!!!!!!!!!

Στις ώρες της μεγάλης μοναξιάς

Σκέψου πόσο κοντά είσαι πραγματικά με το όλο.

Άφησε τη φλούδα να ξεδιπλωθεί και να σε αφήσει καρπό γυμνό

και γίνε νερό,

και γίνε αέρας

και μετά ενώσου με τη φωτιά που τρέχει ιλιγγιωδώς σε τροχιές τυφλές για να διαλύσει τα σκοτάδια της δημιουργίας

καβάλησε το άτι του φωτός και ξεκίνα την περιπλάνηση στους κόσμους που σε γέννησαν και που αδημονούν να σε κερδίσουν πίσω

διάχυσε το βλέμμα σου πιο πέρα από το ορατό

γραπωμένος από ένα "είναι" θνητό αλλά υπέρδοξο

που συνεχίζει να χαράσσει τις τροχιές τη γης

και να σβήνει το χρόνο αναζητώντας τον

κι εκεί θα δεις πόσο μικρός είσαι

και πόσο τυχερός μαζί που μπορείς να γίνεις μεγάλος

και αν μπορέσεις να δεις

τη μορφή χωρίς πρόσωπο

και αν μπορέσεις να αγγίξεις το αόρατο

και αν μπορέσεις να μυρίσεις τις θύμησες των αιώνων

και αν μπορέσεις να ακούσεις αυτά που το ανθρώπινο γένος έχει ψελλίσει

και αν μπορέσεις να γευτείς τον καρπό

τότε θα πάψεις να είσαι

και θα υπάρχεις εκεί, αιώνια

Μέχρι να σκορπιστείς και να ανασυνταχθείς για μια νέα περιπέτεια.

Ό,τι και να γίνει, συνέχισε...

Μην διστάσεις να αναρωτηθείς

Που πήγαν τα περιστέρια

Βρίσκονται δίπλα σου λαμπερά

Κοιτάνε περήφανα τον ήλιο,

Ακούγοντας τη σιωπή των ανθρώπων, προσδοκώντας το τέλος

Για να υπάρξει η απαρχή των νέων αιώνων

Για να δαμαστούν οι δίνες που παρέκκλιναν στους περασμένους καιρούς

Για να κρεμαστούν σημαίες στον ανοιχτό ορίζοντα

Πανηγυρίζοντας την επιστροφή στον ουρανό

Χορεύοντας στους αφρούς των κυμάτων, νικητές

Μην απορείς με τις ιαχές, μη σκιάζεσαι από τα τύμπανα,

Οι μέρες λιγόστεψαν, για να πάψουν να σεργιανίζουν άδικα στη λήθη

Τα όνειρα ξυπνάνε σε μια πανηγυρική κραυγή

Ως πότε η έλλειψη; Ως πότε ο διαχωρισμός

Ξεκίνα από την τέντα σου πολεμιστή

Αρματωμένος με τα όπλα τα παντοδύναμα

Βγες μπροστά και υποστήριξε το μέγα νέο

Η αρχή όπου να ναι ξυπνά, γιαύτό το τέλος είναι εδώ

Ξεκίνα, όρμα στα τείχη του ψεύδους και απελευθέρωσε την ανάσα που κόπηκε

Αρμάτωσε το άλογο το λευκό και άρχισε να πετάς

Τα ψεύδη δεν μπορούν να σε αγγίξουν πια, όποια μορφή και να πάρουν

Οι λευκοί μανδύες πετούν στον ουρανό και ετοιμάζονται να συνοδεύσουν την αλήθεια σπίτι της.

Όσα και αν προκύψουν δε μπορούν να επηρεάσουν πια

Ή απόφαση είναι ειλημμένη και παντοδύναμη

Αναζήτησέ τη σε κάθε πέταγμα

Το παρόν ξεκλείδωσε τους κωδικούς και αναταράσσει συθέμελα το πλανήτη

Μέχρι τότε, ξεπλήρωσε και προχώρα.