Κάπου στο "τώρα" και το "εδώ"

ακινητοποιώ το χρόνο.

Με το αιθερικό μου νυστέρι χαράζω Πύλη στη στιγμή...

Παραμερίζω το πέπλο της Ίσιδας

και ανοίγομαι στην απεραντοσύνη της Μητέρας Θεάς.

Κολυμπώ στο βυθό της Αγάπης και της Γλυκύτητάς Της

στους πλουμιστούς παφλασμούς Της σεργιανίζω νωχελικά

επιτρέποντας στο βλέμμα μου να χαϊδέψει τους κρυμμένους θησαυρούς

τα μαργαριτάρια Της δίπλα στα κρυστάλλινα κοράλλια

τα ζαφείρια κρυμμένα στις κόχες παράξενων φυτών...

και οι ήχοι Της απόκοσμοι, τόσο πρωτογενώς οικείοι,

σαν τρυφερό νανούρισμα

σαν κρυστάλλινο αντήχησμα ουράνιας Άρπας,

αγκαλιάζουν την ψυχη μου που κουρνιάζει σαν παιδί στην ζεστή αγκαλιά Της,

και ξεκουράζεται

αποσύρεται από την κίνηση και το θόρυβο της Μεγάλης Εξερεύνησης

αδειάζει τις μνήμες

παραδίδει στη Μητέρα κάθε έγνοια, κάθε αγκάθι, κάθε "μα"...

Φως που λιώνει και χύνεται στον Λαμπερό Ευωδιαστό Ωκεανό της Αγάπης Της.

Επιστρέφει στο σημείο Μηδέν.

Ενώνεται με την Πηγή.

Αναδιπλώνεται. Αναμορφώνεται.

Μέχρι να ξυπνήσει πάλι...

Ανοίγει τα φωτεινά της μάτια στο γλυκό χαμόγελο της Μητέρας.

Την αποχαιρετά με ένα γλυκό φιλί.

Και επιστρέφει στο Τώρα...

για να συνεχίσει να διαγράφει τροχιές στους κόσμους...