Εδώ και πολύ καιρό σκεφτόμουν αυτό το ιστολόγιο. Σκεφτόμουν τι περιεχόμενο θα έχει, πώς θα είναι η μορφή του, ποιος ο σκοπός του…Έψαχνα πολύ καιρό να βρω την επιφάνεια και τη μορφή που θα ήθελα να έχει, σύμφωνα με αυτό που οραματιζόμουν…

Οι μέρες και οι μήνες πέρασαν. Οι προσπάθειες άρχισαν να τρεμοπαίζουν…

Η ανάγκη όμως έκφρασης είναι αχαλίνωτη.

Και μετά, σε κάποια δευτερόλεπτα έκλαμψης στο μηδέν του χωροχρόνου σκέφθηκα ότι επιτέλους πρέπει να πάψω να ονειρεύομαι πώς θα ήθελα να είναι και απλά να το κάνω, με ό,τι υπάρχει και τη στιγμή που αυτό έρχεται.

Σαν τη ζωή…να μην χάνω άλλο χρόνο να την ονειρεύομαι, να την προγραμματίζω, αλλά απλά να τη ζώ με ό,τι μου έχει δοθεί την εκάστοτε στιγμή, με αυτό που είμαι τώρα…

Έτσι, έφτιαξα γρήγορα τη βασική, στοιχειώδης μορφή του ιστολογίου ένα απόγευμα που πήγα να πιαστώ πάλι στην παγίδα της κατάθλιψης της εποχής μας…Ίσως ο καιρός της προετοιμασίας να έχει προ πολλού παρέλθει…ίσως είναι καιρός να είμαι.

Έτσι λοιπόν ξεκινάω αυτές τις καταγραφές...Καταγραφές που έρχονται και ρέουν τη δική τους στιγμή, στο δικό τους χρόνο, αδιαφορώντας πλήρως για το αν εγώ είμαι έτοιμη να τις δεχτώ, να τις υποδεχτώ, να τις μοντάρω ή να τις μορφοποιήσω. Καταγραφές που σκοπό έχουν να αναμορφώνουν τα συναισθήματα, τα γεγονότα, τις εικόνες, τις στιγμές. Καταγραφές που απαιτούν να τις μοιραστώ, να τις προφέρω  και να τις επιτρέψω να διαχυθούν, να ταξιδέψουν σε άλλους ανθρώπους, σε άλλες ζωές και διαντιδράσεις...

Τις προάλλες πέτυχα στο ραδιόφωνο, στο τρίτο πρόγραμμα, μια εκπομπή με κλασσικά τζαζ κομμάτια από ερμηνευτές όπως η Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Billie Holiday. Μόλις είχα επιστρέψει από μια μέρα τρεξίματος, βαβούρας, ερωτημάτων. Στο άκουσμα όμως αυτών των υπέροχων φωνών, όταν τα τραγούδια κυλούσαν σαν μελένια ποτάμια σε μέρη και εποχές ανθρώπινων πόνων, καημών και αναζητήσεων, η ψυχή μου ένιωσε λίγο πιο λυμένη, λίγο πιο πλατιά. Και τότε σκέφτηκα πόσο τυχερή είμαι. Πόσο τυχερή είμαι που ζω σε έναν κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι, στην προσπάθειά τους να πραγματοποιήσουν το δικό τους, ατομικό όνειρο, εκτελούν μια μεγάλη ανθρωπιστική πράξη. Το δικό τους προσωπικό επίτευγμα γίνεται Δώρο, γίνεται προσφορά για όλους τους άλλους ανθρώπους, οι οποίοι γίνονται κοινωνοί της μοναδικότητας και της αγάπης που ενυπάρχει σε κάθε ανθρώπινο έργο από τον ίδιο το δημιουργό του.

Σε αυτόν τον πλανήτη, όλοι γινόμαστε κοινωνοί των πράξεων καθενός ξεχωριστά, και όλων συνολικά. Η πορεία του δικού μου δρόμου, όσο προσωπική ή ιδιοτελής μπορεί να είναι, με κάποιο τρόπο έχει να προσφέρει κάτι στους άλλους. Μια κοινωνία ανθρώπων όπου κάθε κίνηση, κάθε ζωή είναι ξεχωριστή, όχι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για τη συνεισφορά της στις ζωές των άλλων!

Δεν είναι υπέροχο;

Έτσι λοιπόν ξεκινάω τη δική μου έκφραση, όχι μόνο από ανάγκη δική μου, αλλά και με την ελπίδα ότι το μοίρασμα αυτό με κάποιο τρόπο θα βρει το δικό του δρόμο, θα γνωριστεί με άλλους ανθρώπους, θα μεταλλαχτεί από αυτούς, θα εξελιχθεί, στοιχεία του θα σβήσουν, άλλα θα ανθίσουν και άλλα ίσως γίνουν κοινό σημείο αναφοράς…ποιος ξέρει…